10Age7 heeft weer een speeltuin gebouwd in Polen. U heeft ons kunnen helpen door uw gebed, uw belangstelling, speelgoed (niet taal gerelateerd) en natuurlijk financieel.
Verslag:
Drie man/vrouw leiding en 10 jongeren uit verschillende delen van het cluster zijn terug van weggeweest. Onze missie is geslaagd en we kunnen tevreden terugblikken op ons verblijf in Polana.
Met uw hulp hebben we diverse speeltoestellen kunnen neerzetten en een grote hoeveelheid speelgoed daar gebracht. De mensen waren ons enorm dankbaar. We hebben regelmatig contact gehad met de lokale bevolking, maar ook met de jeugd die daar op kamp kwam. De eerste week sliepen we in de school waar we onze werkzaamheden hadden. Eten deden we anderhalve kilometer verderop bij het Don Bosco huis. In de eerste week zaten we daar samen met een grote scoutinggroep. Wij hebben bewonderend gekeken naar hun grote respect en saamhorigheid. We hebben dit ook mogen mee ervaren, deels op ons eigen initiatief. Het avondappèl vormde wel het hoogtepunt. Allemaal keurig netjes in twee rijen of in de kring en niet spreken voor je beurt. We wilden dit bij onze groep introduceren, maar dit stuitte op enige weerstand. En maar goed ook, want als je iets kwijt was of had laten slingeren en iemand anders had dit gevonden, kon je het aan het eind van de dag terugkrijgen door eerst een liedje te zingen. Ik ben bang dat ik dan elke avond had moeten zingen. We hebben met deze groep een paar keer ‘s avonds rond een kampvuur liedjes gezongen. De nachten vallen daar eerder in en zijn veel kouder dan in Holland.
We hadden thuis alles goed voorbereid en materiaal compleet gemaakt, zodat we daar direct aan de slag konden. Na vier dagen waren we al enorm opgeschoten. De dubbele schommel stond, de twee wipkip/tractoren, de evenwichtsbalk, de houten wip en de trampoline, die al werd gebruikt door langskomende kinderen/jeugd en uiteraard onze eigen groep.
Het begon voor de mensen daar al echt ergens op te lijken en er werd besloten ’s zondags de speeltuin te openen, omdat de mensen dan wat meer tijd hadden. We moesten flink aan de slag met het klimhuis, waar drie rekstokken een touwladder, glijbaan en schommel aan moesten komen. (slik) Dit heeft de nodige zweetdruppeltjes gekost, want de temperatuur liep ‘s middags op naar 35 graden en we bouwden alles op een glooiend stuk gras. Maar op een haar na was zaterdagavond alles gereed en ook nog gebeitst, zodat het er allemaal fris uitzag.
’s Zondags was er een speciale viering voor ons aangepast. De misdienaars die wilden mochten daar dienen (revolutionair misschien wel, omdat er twee meisjes dienden en dat daar niet gebruikelijk is), de lezingen mochten we in het Nederlands doen. Zelfs klonk er orgelmuziek voor en na de viering. Ze hebben daar geen organist en laten wij die nou net wel in de groep hebben zitten en de priesters vonden het een goed idee om hem in te zetten. We zongen een communielied in het Nederlands. Daar misten we toch wel wat volume voor, maar goed. We konden op die manier meevieren, wat heel bijzonder was.
Na het eten gingen we verhuizen. De school was namelijk nodig voor een grote groep jeugd die daar maandag zou arriveren, waardoor wij opschoven naar een particulier die in hun huis en in de tuin een vakantieverblijf had. De meeste mensen hebben dat daar trouwens en leven van de inkomsten in de twee zomermaanden verdiend. ’s Winters zitten ze te ver van de bewoonde wereld en zien nauwelijks verkeer door het dorp heen rijden.
Daarna volgde de ‘officiële’ opening. Er kwam belangstelling van mensen uit het dorp, de juffen van de school, kinderen van de school en de Salesiaanse priesters (helaas was pater Jouri de dag ervoor genoodzaakt al te vertrekken), maar gelukkig hadden we een goede tolk in onze groep, die zeker deze dag van groot belang was. (dziekujemy) ; we werden namelijk door de krant geïnterviewd. Er was een afgevaardigde uit Warschau gekomen (3 uur rijden), die het nieuws had gehoord en polshoogte kwam nemen. De speeltuin werd ingezegend en de mensen kregen een demonstratie van salto’s op de trampoline. De dankbaarheid en blijheid was overduidelijk (beetje eng voelt dat).
De speeltuin was nog niet helemaal af. De laatste dingen, zoals het dak afmaken van het klimhuis, konden we in de dagen die ons restte nog prima doen.
Naast al het werk hebben we in de omgeving genoten van de prachtige natuur: bizons gezien en met waterfietsen het meer van Solina, een stuwmeer, op. Het leek een complete vakantie en we zijn tevreden teruggekeerd naar Holland.
Voor foto’s en meer informatie raad ik u aan de website te bezoeken: www.speeltuinpolen2.zikle.nl (de website is helaas niet meer bereikbaar)
In Polana konden we vanwege het gebrekkige internet u niet op de hoogte houden, maar is inmiddels bijgewerkt.
Iedereen bedankt voor zijn of haar bijdrage in welke vorm dan ook; we hebben met zijn allen veel mensen blij kunnen maken.
Bardzo dziekujemy. = Heel veel dank namens allen