kruisweg: statie 2

Jezus neemt het kruis op zijn schouders

Hij neem het op en gaat

Wie van mensen houdt,
die lijdt eraan….
Hij beeft,
Alsjeblieft, God, bidt hij dan,
als ’t kan, laat dit voorbijgaan…
Maar ik zal van ze blijven houden!
Uw wil zal geschieden…

Wat is daar verkeerd aan ?
“Ik vind geen schuld in deze mens !”
Wat is er dan verkeerd ?

Dat hij anders is ? Beter ?
Een levende aanklacht van onze bange
kleinmenselijkheid ?
Dat hij onrustig maakt ?

“Ziedaar de Mens! “

Zo’n mens zwijgt, neemt zijn kruis
en gaat zijn weg.

Onze Vader. Wees gegroet.

Je kruis op je nemen
Ruzie in het gezin. Tussen jou en je broertje of zusje. Of wat nog erger is: tussen vader en moeder. Je moet erom huilen – soms heel stiekem ’s nachts in bed.

Of omdat oma ziek is en maar niet beter wordt. Of omdat je vriendje of vriendinnetje een ongeluk heeft gekregen.

Soms heb je het ook moeilijk met jezelf. Je kunt het niet hebben dat je zo gauw kwaad wordt, dat je niet tegen je verlies kunt. Je hebt met de deur gesmeten en een grote mond opgezet tegen vader of moeder…

Je hebt het soms moeilijk met de dingen die om je heen gebeuren. En soms sleep je jezelf mee als een last, als een kruis op je schouders.

Ook Jezus droeg zijn kruis. Hij nam alles op zijn schouders wat het leven zo moeilijk en zwaar kan maken: al ons verdriet, al onze kwaadheid op andere mensen en op onszelf. Hij weet hoe moeilijk het leven kan zijn. Als Hij het kruis op zich heeft genomen, waarom zouden wij óns kruis dan niet op ons nemen…